خلوت

  آیا زمانی که خلوت برایت رخ دهد که اجباراً در خلوت بروی و یا اختیاراً از مردم جدا شوی، از تنهایی وحشت می‏کنی یا نمی‏کنی؟

  اگر تو خودت را کشف کرده بودی، وقتی در خلوت با خودت بودی، نیازی‏ به هیچ چیز نداشتی. اینکه در خلوت وحشت می‏کنی برای این است که با خودت هم نیستی، خودت را هم گم کرده‏ای، خودت را باخته‏ای.

این است که روح و حقیقت عبادت که توجه به خداست، باز یافتن خود واقعی است. خوشا به حال آن تن‏ها و بدنهایی که روحهاشان فقط درد تن خودشان را احساس می‏کنند و خوشا به حال آن بدنی که روحش فقط درد بدنش را احساس می‏کند، چون آن روح دائما در فکر این است که ناراحتیهای این‏ بدن را از بین ببرد. ولی دشوار است حال آن بدنی که روحش، تنها روح‏ خودش نیست، روح همه بدنهاست. یک روح، درد همه را به تنهایی احساس‏ می‏کند.

  روحها وقتی بزرگ شد، وای به حال آن بدنها! روح وقتی بزرگ شد و روح همه بدنها شد و درد همه را احساس کرد، کارش به آنجا می‏کشد که مجازات‏ می‏بیند، برای چه؟ برای غافل ماندن از حال یک بیوه زن و چند یتیم. میان کوچه، زنی را می‏بیند که مشک به دوش گرفته است، نگاه می‏کند.

  علی^(ع) آدمی نیست که بی‏ تفاوت از کنار این مناظر بگذرد. علت ندارد که یک زن خودش آب کشی کند، حتماً کسی را ندارد یا کسی دارد ولی او به‏ حال این زن نمی‏رسد. فوراً خودش جلو می‏رود، نمی‏گوید آی شرطه! آی پاسبان‏! آی نوکر! آی غلام! آی قنبر! تو بیا، خودش جلو می‏رود. با کمال ادب‏ می‏گوید: خانم! اجازه می‏دهید شما را کمک دهم و من مشک آب را به دوش‏ بکشم؟ این زحمت را به من بدهید. آن زن می‏گوید خدا پدر تو را بیامرزد.

  به خانه آن بیوه زن می‏رود. همین که مشک را زمین می‏گذارد، استفسار می‏کند که ممکن است برای من توضیح بدهید که چرا خودتان آب کشی می‏کنید؟ شاید مردی ندارید؟ می‏گوید بله، اتفاقاً شوهر من در رکاب علی بن ابی‏طالب کشته شد. من هستم و چند تا یتیم. این کلمه را که می‏شنود، سرتاپایش آتش می‏گیرد. نوشته‏اند آن‏ شب وقتی برگشت و به خانه رفت، تا صبح خوابش نبرد. صبح، نان و گوشت و خرما و پول با خودش بر می‏دارد و با عجله می‏رود و در خانه همان زن‏ را می‏زند.

می‏گوید کیستی؟ می‏فرماید : من همان برادر مؤمن دیروز تو هستم. به سرعت گوشتها را کباب می‏کند و به دست خودش در دهان یتیم ها می‏گذارد و یتیمها را روی زانو می‏نشاند و [آهسته] به آنها می‏گوید که از تقصیر علی که از شما غافل مانده بگذرید. آنگاه تنور را آتش می‏کند.

  وقتی سر تنور می‏رود، صورتش را به آتش نزدیک می‏کند، حرارت آتش را احساس می‏کند، [با خود می‏گوید:] علی! حرارت آتش دنیا را بچش و آتش جهنم یادت بیاید، تا دیگر از حال مردم غافل نمانی.

بدنی که باید جور بکشد اینطور است، بدنی که روحش روح همه مردم است، اینطور است.

نوشته شده توسط : یکی از اعضای کاروان

ثبت نظرات دوستان [ نظر]